10.000 χιλιόμετρα: Νοεμβρίου 2010

Quit your job. Buy a ticket. Get a tan. Dive all day. Fall in love. Never return.

Να πω και άλλα??

Ολόλευκες αμμουδιές, κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά, και να πίνεις Buko Juice κάτω από την σκιά του κοκοφοίνικα....

Με μια λέξη: Boracay!

Το ταξιδάκι αυτό ξεκίνησε με λάθος αεροδρόμιο, ταξί με σκασμένο λάστιχο και αεροσκάφος με Fog Machine[δείτε το βιντεακι!] παρ' όλα αυτά εξελίχτηκε εξαιρετικά

Η άφιξη στο αεροδρόμιο του Kalibo θύμιζε μάλλον αφρικανική χώρα[..] και ακολούθησε μια διαδρομή 2 ωρών μέσα από φτωχόγειτονιές, μικρούς αγροτικούς οικισμούς με το φρέσκο ρύζι απλωμένο για να στεγνώσει στις άκρες του δρόμου και ένα μέρος της διαδρομής να διασχίζει τις καταπράσινες πλαγιές ενός φοινικόδασου. Στον λιμάνι του Caticlan έπρεπε να πληρώσουμε 75 pesos terminal fee 50 pesos environmental fee και 25 pesos εισιτήριο.. για το καραβάκι που θα μας μετέφερε στο νησί[ναι ναι από εκείνα τα καραβάκια που ενδυναμώνουν την πίστη στην ελπίδα!]

Κάποιοι στα σχόλια τους για την ανάρτηση του Coco Beach μίλησαν για επίγειο παράδεισο, εγώ θα κρατήσω αυτόν τον χαρακτηρισμό μέχρι την επίσκεψη μου στα νησιά Palawan.. Παρ' όλα αυτά πράγματι το Boracay είναι ένα νησί εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς με δυναμική τουριστική ανάπτυξη και έντονη νυχτερινή ζωή. Τα λόγια όμως περισσεύουν όταν μπορούν και μιλάνε οι εικόνες. οπότε, απολαύστε το υλικό που ακολουθεί και όσοι έχουν βαρεθεί τη ρουτίνα, την κίνηση και την γκρίνια. ας παραιτηθούν, ας αγοράσουν ένα εισιτήριο και ας μετοικίσουν στο Boracay!

Ανάμεσα στην ακρογιαλιά και τα ξενοδοχεία που παρατάσσονται με μέτωπο στη θάλασσα σχηματίζεται ένας δρόμος. Ο κεντρικός πεζόδρομος του χωριού πάνω στην αμμο και κατω απο την σκιά των φοινίκων, γεμάτος κίνηση ημέρα και νύχτα.