Home, Sweet Home

Από τα βασικά στοιχειά για την εγκατάσταση κάποιου σε ένα νέο μέρος αλλά και προαπαιτούμενο για την ψυχική του ηρεμία είναι ο προσωπικός του χώρος- το σπίτι!

Μετά από 15 μέρες τρία ξενοδοχεία και αμέτρητες βόλτες με τους μεσίτες LinLin, Ed και Paz κατέληξα στο σπίτι της προτίμησης μου. Έτσι μετά από μερικές αλλαγές που ζήτησα στο συμβόλαιο [εδώ, περιλαμβάνεται όρος για το ενδεχόμενο τυφώνα και σεισμού] υπογράφαμε με την ιδιοκτήτρια ή όποια δήλωσε ότι είναι πολύ τεμπέλα για να κάτσει να μετρήσει αν τα 5 ενοίκια που της έδωσα ανά χείρας ήταν σωστά....

Το σπίτι επιλέχτηκε με μια σειρά από κριτήρια, όπως η θέα, οι παροχές και η ικανότητα του να φιλοξένει κόσμο. Όποτε για όσους θελήσουν να με επισπευτούν να ξέρουν πως μέχρι 2 άτομα μπορούν να φιλοξενηθούν με άνεση και το σπίτι μου παραμένει πάντα ανοιχτό για φίλους.

Η είσοδος

Η πισίνα

Το σαλόνι

Η θέα από το σαλόνι

Η θέα από το γραφείο μου.

Αποχαιρετισμός.

Από καιρό ήθελα να κάνω ένα πάρτι ακόμα και χωρίς αφορμή... Σε αυτήν την περίπτωση υπήρχε πέρα από αφορμή και κάθε λόγος να κάνω ένα. Είχα υποσχεθεί τόσο στον εαυτό μου όσο και σε όλους του φίλους που με ρωτούσαν, ότι θα κάνω ένα μεγάλο πάρτι αποχαιρετισμού. Στο πρότυπο εκείνου του 2007 με αφορμή τον κοινό εορτασμό Αγγέλου και Αγγελικής αλλά πολύ μεγαλύτερο! Με όλους τους παλιούς φίλους αλλά και όλους τους νέους με live μουσική [όπως τότε] αλλά με περισσότερα «Ταλέντα».

Δυστυχώς όμως ο τραγικός χαμός του θειου μου ακύρωσε κάθε σκέψη για πάρτι και το ξαφνικό πρόβλημα υγείας στενού συγγενικού μου προσώπου μονοπώλησε τον χρόνο μου μέχρι και την τελευταία μέρα. Έτσι δεν υπήρχε χρόνος για να οργανωθεί κάτι και πολύ περισσότερο δεν υπήρχε χώρος στο μυαλό μου για μια ακόμη έννοια...

Παρόλα αυτά αποχαιρετισμός έγινε και μάλιστα και μαζικός και απρογραμμάτιστος και αξέχαστος....

Ο ΜΑΖΙΚΟΣ

Ο μαζικός έγινε με την υιοθεσία από μέρους μου του προγραμματισμένου ψησίματος στην κατασκήνωση που εκ των πραγμάτων μετονομάστηκε σε αποχαιρετιστήριο. Σε ηλικία γυμνάσιου είχα ακούσει για τον αντίστοιχο αποχαιρετισμό στο Διονύση, πως να μπορούσα να φανταστώ ότι θα ζούσα και εγώ τον ίδιο αποχαιρετισμό και για τον ίδιο λόγο...
Ευχαριστώ όλους για το δώρο και την παρουσία τους και περισσότερο όσους δεν είχαν σκοπό να έρθουν και άφησαν υποχρεώσεις για να καταφέρουν να συμμετάσχουν.[κ. Αντιδήμαρχε ευχαριστώ για την βοήθεια στο ψήσιμο...]

Πάτερ, κ Δημήτρη, κ Ηλία ευχαριστώ για την αφιέρωση, δυσκολεύομαι να την ανακαλέσω στη μνήμη χωρίς να συγκινηθώ...



Ο ΑΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΟΣ.

Μέσα στον πανικό των νοσοκομείων, των υποχρεώσεων, τον εκκρεμοτήτων, την προετοιμασία της οικοσκευής μου και της παραλαβής της την τελευταία κιόλας μέρα από την μεταφορική δε είχα αντιλήφθη ότι ήταν το τελευταίο μου βράδυ πριν την αναχώρηση για Αθήνα. Πρώτα βιαστικά τηλεφωνά για ένα γεύμα με πολύ στενούς φίλους και κατά την διάρκεια του γεύματος τηλεφωνά της τελευταίας στιγμής σε φίλους για το τελευταίο ποτό μετά. Παρά το βιαστικό και ελληνικό[τελευταίας στιγμής] κάλεσμα καταλήξαμε μεγάλη παρέα στο Προξενείο με φίλους και συναδέλφους. Παρακαλώ να με συγχωρέσουν όσοι παρέλειψα να καλέσω αλλά φαντάζομαι πως η εισαγωγή δεν αφήνει αμφιβολίες ότι έγινε εκ παραδρομής.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους απάντησαν στο κάλεσμα με την παρουσία τους και συγγνώμη που η «οικογενειακή» Φώτο βγήκε λίγο πριν την αναχώρηση με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να απουσιάζουν από αυτή.




Ο ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ

Η ημέρα της αναχώρησης για Αθήνα.

Παραλείπω την στιγμή που έφυγα από το σπίτι μου και αποχαιρέτισα τους δικούς μου γιατί ήταν από τις δυσκολότερες στιγμές τις ζωής μου.

Είχα συνεννοηθεί με τον Ανδρέα για να με πάει στο αεροδρόμιο και έτσι το απόγευμα φορτώσαμε της βαλίτσες και ξεκινήσαμε. Στη Θεσσαλονίκη συνετίσαμε τον Θοδωρή και την Παναγιώτα και ήπιαμε το τελευταίο καφεδάκι στο Azzuro με θεά το Θερμαϊκό βαμμένο στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος,

Φτάσαμε στην αποβάθρα του αεροδρόμιου γνωρίζοντας ότι θα με αποχαιρετίσουν μόνο οι 3 αυτοί φίλοι.

Προς έκπληξη μου αντίκρισα τον Μάκη με την Υβόννη !?!?! και όχι μόνο αυτούς ! ολόκληρη συμμορία! Γιάννης και Παύλος, πότε ήρθαν αυτοί;; Παναγιώτα[τρελοκομείο] και Στέλλα!, Mildren πως βρεθήκαν όλοι αυτοί εδώ? Απίστευτο... τους περισσότερους είχα χρόνια να τους δω και τελικά ο βασικός υπαίτιος απουσίαζε.. Αγγελική και όλοι όσοι εμπλακήκατε στην διοργάνωση αυτού του αποχαιρετισμού, μου κάνατε ένα ανεκτίμητο απρόσμενο δώρο. Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές και για την αγάπη σας μα περισσότερο γιατί μετατρέψατε μια αμήχανη στιγμή σε πραγματική γιορτή!

Εύχομαι σε όλους καλή αντάμωση και να συναντιόμαστε μόνο για καλό!

Οι Εξετάσεις

Από την περιγραφή αυτού του ταξιδιού δε θα μπορούσε να απουσιάζει η αναφορά στην ουσιαστική αφετηρία.
Οι Εξετάσεις!
Μια πραγματικά απίστευτη εμπειρία, μια δοκιμασία αντοχής, για το πνεύμα, το σώμα, τη θέληση και την ψυχραιμία.
Οι γραπτές εξετάσεις πάντα με άγχωναν ποσό μάλλον δε αυτές που το αποτέλεσμα τους διακύβευε τόσο πολύ κόπο και τόσα πολλά για το μέλλον.
Για εμένα η δοκιμασία ξεκίνησε την προηγούμενη των εξετάσεων, όταν ταξιδεύοντας για Αθήνα το αυτοκίνητο μου ακινητοποιήθηκε στην εθνική οδό σε ένα παρκινγκ στη μέση του πουθενά. Παρατήρησα μια παράνομη έξοδο δίπλα στο παρκινγκ την οποία και ακολούθησα και προς μεγάλη μου έκπληξη οδηγούσε σε ένα μικρό επαρχιακό [παραδοσιακό;] συνεργείο, βέβαια ήταν 8:00 βράδυ Κυριακής, πόσες πιθανότητες είχα να είναι ανοιχτό; Μερικές ώρες πριν ο ιδιοκτήτης του συνεργείου είχε διαπιστώσει μια βλάβη στο δικό του αυτοκίνητο και είχε πάει στο συνεργείο του για να τη διορθώσει. Τελικά το αυτοκίνητο έπρεπε να μείνει στο συνεργείο μέχρι την επόμενη τουλάχιστον ημέρα, έτσι ξεφόρτωσα βαλίτσες και πράγματα και περίμενα σούρουπο στην εθνική παρέα με έναν σορό από πράγματα μέχρι να έρθει ο αδερφός μου να με πάρει. Κάπου εκεί ξεκίνησε και το ψιλόβροχο..
Τέτοιες καταστάσεις είναι εξαιρετικές ευκαιρίες να επαναδιαπραγματευτεις με τον εαυτό σου τα θέλω, τα πρέπει, τους στόχους, τις προσδοκίες τις αστοχίες και να τα βάλεις όλα στο πραγματικό τους μέγεθος.
Κάπου εκεί άφησα πίσω μου το άγχος των εξετάσεων και την επιτακτικότατα της επιτυχίας.
Την πρώτη ημέρα των εξετάσεων ήρθα αντιμέτωπος με μια μικρή διαδήλωση. Οι διαγωνιζόμενοι μαζί με όσους τους συνόδευαν συνιστούσαν ένα πλήθος εκατοντάδων ατόμων και για καλή μου τύχη μέσα στο πλήθος όρχησα να διακρίνω παλιούς συμφοιτητές.
Το πρώτο που αναλογίζεσαι αντιμετωπίζοντας αυτό το πλήθος είναι οι πιθανότητες σου για μια από τις 25 θέσεις επιτυχόντων και φυσικά αν και αύριο θα είσαι στο ίδιο μέρος ή αν η διαδικασία σταματήσει σήμερα για σένα αν η βαθμολογική σου επίδοση είναι κάτω από 6 μονάδες.
Και όμως οι μέρες περνούσαν και σταδιακά χάναμε κάθε μέρα και κάποιον από την παρέα των συμφοιτητών.
Κόντρα σε πιθανότητες και εκτιμήσεις η διαδικασίας των εξετάσεων συνεχίστηκε για μένα για 10 μέρες με την τελευταία μέρα να με βρίσκει επιτυχόντα.
Φίλοι και συναγωνιστές Προβατίδη, Πλατανιώτη, Πρεπούση, καλή επιτυχία την επόμενη φορά! Σας περιμένω!

Tο ταξίδι ξεκίνησε!

Απρίλιος, ηλιόλουστο ελληνικό μεσημέρι, όλα θα έμοιαζαν οικεία και συνηθισμένα όμως βρισκόμουν στο Ελ. Βενιζέλος και κρατούσα στα χεριά μου ένα εισιτήριο, για ένα ταξίδι 10 000 km και (τι παράξενο συναίσθημα) χωρίς επιστροφή…
Σήμερα το ταξίδι ξεκινούσε!
Μάλλον όχι… το ταξίδι είχε ξεκινήσει πολύ πιο πριν,
Στον απρόσμενο αποχαιρετισμό έκπληξη το προηγούμενο βράδυ στην Θεσσαλονίκη;
Στο τελευταίο αποχαιρετιστήριο ποτό στο «Προξενείο»;
Στην απίστευτη εμπειρία των 10ημερων – ολοήμερων εξετάσεων;
Σε όλα αυτά αλλά και πολύ πιο πριν…

Συμπληρώνοντας ένα μηνά γεμάτο προκλήσεις, γεμάτο όμορφα δύσκολα μα πάνω απ όλα πρωτόγνωρα πράγματα, διαπιστώνω τις δυσκολίες στην επικοινωνία, τόσο γιατί είναι ασύμμετρη, όσο και ασύγχρονη.

Έτσι ο καλύτερος τρόπος για να μοιραστώ με τους φίλους τις εμπειρίες αλλά και να επικοινωνούμε αμφίδρομα μέσα από τα σχόλια που ο καθένας μας θα μπορεί να παραθέτει είναι η δημιουργία αυτού του ιστολογίου.

Το ιστολόγιο αυτό φτιάχτηκε για φίλους για απόψεις, για πειράγματα, οπότε ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΤΕ το, θα χαρώ να διαβάσω και να απαντήσω στα σχόλια σας.